Yalnız Kırmızı

Sıkılıyorum salonda oturup,

televizyonda kavga edip, tartışan insanları izlemekten.

Kumandanın kırmızı düğmesine basıyorum

ve o an fark ediyorum

düğmenin ne kadar canlı bir kırmızı olduğunu.

Fark ettiğim bu değildi sadece,

kaderine de üzülüyorum kırmızının.

Yirmiye yakın siyah düğme arasında

tek bir kırmızı

tüm kaderi o belirliyor.

***

Kalktım yerimden yavaşça,

odama doğru yürümeye başladım.

Eğildim,

yerde duran fişi aldım elime ve prize taktım.

Açılmasını bekledim sabırsızca bilgisayarın,

şifreyi girdim ve…

Ve senin görüntün geldi aniden ekrana,

Boş gözlerle bakakaldım,

boş gözlerle bana bakan fotoğrafına.

Ne tatlısın öyle…

Üşüdüğüm için bacaklarımın arasına sıkıştırdığım elimi

çekiyorum.

Birini; ekrana, yüzüne doğru korkakça

bir titremeyle yaklaştırıyorum.

Yüzüne dokunuyorum…

Dudaklarında gezdiriyorum parmaklarımı,

usulca…

Gözlerimi kapatıp

bir öpücük konduruyorum hafiften

dudağına…

***

Gözlerimden yaşlar akmış

hissetmemişim…

Dayanamadım…

Çektim fişi hemen.

Sessizliğin ortasında patlayarak,

büyük bir gürültüyle karardı ekran.

Yatağa bıraktım kendimi,

telefonu aradı yatağın üzerinde

ellerim…

Buldum nihayet,

açtım kilidi.

Aynı fotoğrafını buraya da koymuşum.

Delirdim mi?

Kafayı mı yedim?

Bilmiyorum…

Belki de sadece, masum

saf bir sevgi benimkisi.

***

Pencerenin önüne geliyor,

telefonumu aşağıya fırlatmak için hazırlanıyorum.

Yapabileceğimi mi sandınız?

Yapamadım, hayır.

Yaptığım tek şey,

zifiri karanlık odamda,

yatağıma uzanıp,

ekrana bakarak uykuya dalmak oldu.

Uykuya dalmadan aklımdan geçirdiğim şey ise,

‘’Acaba sen de,

sen de beni böyle seviyor musun?’’ oldu.

Sahi,

sen beni böyle seviyor musun?

Ya da bir başkasını,

benim seni sevdiğim kadar,

seviyor musun?

Sevme…

Kimseyi görme…

Bakma hiçbir göze…

Bakma hiçbir surete…

Beni sev,

benim gözlerimin içerisine hapsol,

benim suretimi ört, kendi suretinle…

(Bu yazım, Blogum Dergisi Mayıs 2013 Sayısı'nda yayınlanmıştır.)