Gözlerde Saklanmış Huzur

Eskiden hayal ettiklerimin hepsi bir bir gerçekleşiyordu. Çok umutsuzdum o zamanlar. Hiçbir şeye inanamıyor, güvenemiyordum. Bir yıkılma vardı içimde, bir tereddüt. Doğruyu bulamıyor, geleceği göremiyordum. Düşünmekten vazgeçmemiştim ama, hep de düşünecektim. Hayal edecektim ilerisini. Tek başıma değil tabii ki. Hayallerimi süsleyecek birisi her zaman yanımda olacaktı. O olmazsa, bunları neden hayal edeyim ki?

Gözlerimi yavaşça açtığımda, yanımda ağlayan bir bebeğin sesini duydum. Avazı çıktığı kadar ağlıyor, yukarıdan bir şeyler sarkıtmışlar ve onu tutmaya çalışır gibi elleri havada çırpınıyordu. Önce sağ tarafımda gülümseyerek uyuyan genç adama baktım. Kahramanıma. Bana bu ağlama sesleriyle mutluluğu yaşatan o adama baktım. Sonra çocuğumuza, bizi tam bir bütün yapan o minicik elleri ve ayakları olan, kocaman gözleriyle bana bakan çocuğumuza baktım. İkisine de baktığımda aynı şeyleri görüyordum. Ne tuhaf. İkisinin de gözlerinde, mutluluk vardı, masumluk vardı.



Yavaş hareketlerle bebeğimi kucağıma aldım. Daha ona dokunur dokunmaz ağlamayı yavaşça kesmiş ve sessiz hırıltılarla ufacık başını omzuma koymuştu. Bu mutluluk, bu an hiçbir şeye değişilmezdi işte. Bir an gözlerimi kapattım ve eski zamanlar geldi gözümün önüne. Yatağımızda gülümseyerek uyuyan bu adamla beraber, seneler önce kurduğumuz hayaller geldi. Yani tam da bugünü hayal ediyorduk o zamanlar. Tartışıyorduk sürekli; kız olursa adını o, erkek olursa adını ben koyacaktım. Ben kazanmıştım, erkek çocuğumuz olmuştu. Yani benim bir kahramanım daha olmuştu. Hayatımı değiştiren ve dönüm noktam olan iki kahraman. Biri kucağımda, başı omzunda mışıl mışıl uyuyor ve minicik elleriyle bana sarılıyordu; diğeri ise ne olursa olsun yine de beraber uyuyacağımız yatağımızda uyuyor ve düşündüklerimi hisseder gibi gülümsüyordu.

Geçmişte yaşadığım kırıklıkların, yalnızlıkların sonunun bu kadar güzel olabileceğini hiç düşünmemiştim. Daha önce hiç bu kadar mutlu ve yaşamaktan zevk alan bir insan olmamıştım. Keşke yaşamasaydım onca kötü şeyi diyordum ama şu an onların bile bir önemi yoktu. Mutluydum. Beni mutlu eden ve mutlu edecek iki insan yanımdaydı şu an. Mutsuzluk artık bana çok uzak. Mutsuzluğu karanlığa gömdüm artık ve o karanlıktan hiçbir zaman mutsuzluğun ışığı parlamayacak! Hep böyle olacaktım: Mutlu ve huzurlu.