Allah'ım Ben Sana Naptım?

Bir Pazar gününden hepinize merhaba aşklarım.

Bu aralar inanılmaz kötüyüm. Aşk hayatım fena şekilde yerle bir olmuş vaziyette. Hayatımda kendimden daha şanssız birisini cidden tanımıyorum ve sanırım öyle biri hala yaratılmadı. 

Aşk acısı çekip, depresyon stayla takıldığım şu dönemlerde kafamı birazcık olsun dağıtmak, bir kaç saatlik kafamı boşaltmak ve en önemlisi de o birkaç saat içerisinde ''O''nu kafamdan çıkarmak için pıt pıt pıt hazırlandım bir güzel. Bizim burada Barlar Sokağı diye bir yer yapıldı, böyle bir ara sokağa bir sürü bar falan açtılar. Çok da şirin bir yer oldu. Neyse...

Ben, babam, halam ve abim yola çıktık. Benim aklımda hala o gerizekalı var tabii. Böyle ölü gibi yürüyorum yolda, koluma halam girmiş tık tık gidiyoruz. Barların olduğu yere geldik ve sokağa giriş yapmak için ilerideki araya doğru yürüdük. Tam köşeyi dönüyordum ki Allah bismillah! 

Ben şu boktan depresyonumdan çıkmak için teee buralara kadar geliyorum. İğne atsan yere düşmez bir kalabalık var ve o kadar insan arasında ben, köşeyi dönerken bildiğin ''O''nunla çarpıştım. Neye uğradığımı şaşırdım ve o da yüzüme bakmadan kaçar gibi uzaklaştı oradan. Ben de böööyle arkasından baktım ve bir kere de arkasını dönüp bana baksın diye, bilmediğim duaları bile içimden ettim ama tabii dönmedi. 

Arkasından bakarken, halam da kolumdan çekiştirdi ''Hadi eve gidiyoruz, hiçbir barda boş yer yokmuş.'' dedi. Allaaah, ben daha da sinirlendim tabii. Depresyondan çıkayım derken başka bir depresyona giriş yaptım. Şu an iki depresyonu bir arada yaşıyorum!

Allah'ım, o kadar insan arasından sen beni niye onunla çarpıştırıyorsun, bu bir. Madem çarpıştırıyorsun şunu bana aşık et yani rica ediyorum, bu iki. Madem aşık etmeyeceksin, üzerine de çarpıştıracaksın bari şu barlardan bir tanesinde boş yer bıraksaydın ne olurdu? Beni niye bu kadar şanssız bir kulun yaptın, ben sana naptım ki yani? 

(ve yazar burada ağlamaya başlar!)

Not: Olay ve şahıslar tamamiyle gerçektir, hiçbir yerden alıntı yapılmamıştır. (Ne yazık ki!)